Mnisi i pustelnicy przez wieki pilnie badali i opisywali różne przypadki chorób oraz działanie ówcześnie stosowanych lekarstw. Wśród nich postać św. Hildegardy z Bingen zalicza się do wybitnych.
Hildegarda znała działanie roślin leczniczych, które inni odkryli dopiero wiele wieków po niej. Stosowała proste leki roślinne, i to na ogół z ziół pospolitych, rosnących wówczas wszędzie. Leczenie i uzdrawianie człowieka rozumiała w kontekście całej przyrody, co jest szczególnie trafną intuicją z dzisiejszego punktu widzenia. Niektóre z jej recept i porad mogą bawić, niektóre mocno zdumiewać, ale większość z nich pozostaje jednak bogatym źródłem konkretnej, praktycznej wiedzy lekarskiej.
Z tekstów źródłowych przytoczonych tu pism św. Hildegardy zostały wybrane tylko te fragmenty, które wydają się dzisiaj mieć znaczenie dla fizjoterapii, a więc obejmujące zagadnienia wodolecznictwa, różnych form racjonalnego żywienia, ziołolecznictwa i działania porządkującego sposób życia.